...

ACIYA KURŞUN GEÇMEZ

ayaklarımın uçlarına mayın serpilmiş bir gündü
yani hapishaneden kaçtığım bir gündü
zihni’nin verdiği kağıda şiir yazıyordum
kuşlar tren yolundan su içiyordu
ben bu şiiri yazarken
önümden tren üstüne tren geçiyordu

bir ayağım tank olmuştu bir ayağım papatya
uzaklardan özgürlük diye bir şey koktu
göztepeden ilk trene binecektim
binecektim ama param yoktu

çaresizdim umutsuzdum
karnım gene ekmekle doymuştu
duvar kenarına bırakılmış kuru bir ekmekle
düşünüyordum
düşündüğüm zaman ölüm kol geziyordu
açlık kol geziyordu
üstüme çöküyordu gecelerin sisi
kimi şarkılar söyleyerek söyleyerek geçiyordu yanımdan
küfürler ederek kimisi

herkesin sırtında güzel paltolar vardı
benimse kış gününde eski bir ceketim
hem karnım acıkmıştı hem de üşüyordum
yollar uzuyordu şiirler uzuyordu
açlığın kucağına düşüyordum
şimdi beklediğim bir kadın var
bu havada çıkı ta gelmeyecek
gelse de beni bulamayacak
biletsiz beş parasız
birazdan trene bineceğim
ve açlığa karşı koymak için
altıncı istasyonda ineceğim

altıncı istasyonda ağlasam
bulutlar ıslanacaktı gökyüzünde
gazeteler öldüğümü yazıyordu
oysa öldüğümü bilmiyordum
parklarda yattığımı biliyordum
acıların en kötüsünü
ama en kötüsünü tattığımı biliyordum


çünkü gözlerim
dost elleriyle kör olmuştu
çünkü gözlerim uzağı seçmiyordu
çaresizliğim kurşun üstüne kurşun yese de
anladım ki acıya kurşun geçmiyordu.


sair hüseyin avni dede´nin bu siiri aklima geldi...